Nieuws / [Column] NETFOUT OF NET NIET FOUT
Saturday 6 February 2016
Wedstrijdverslagen - Dames 1
![Afbeelding [Column] NETFOUT OF NET NIET FOUT](/uploads/images/IMG_2165.JPG)
NETFOUT OF NET NIET FOUTWist u dat volleybal één van de leukste teamsporten is? Ik hoor je al denken: “Ik vind volleybal maar niks. Doorgaans hele intelligente mensen zie je vreselijk hard hun best doen om de bal niet op de vloer te laten vallen. Daar krijgen ze volgens de regels maar drie beurten en kansen voor. Vervolgens proberen sommigen de bal knetterhard, irritant fladderend of met een sullig boogballetje op een ongedekt plekje aan de overkant van een immer te hoog hangend net te krijgen. Om het extra moeilijk te maken hebben ze dat net gespannen, ook nog eens veels te hoog, waar de bal dan overheen moet. Er onder door mag dan weer niet, want dat staat zo in de regels.” Ok, volleybal is misschien niet je sport, dat kan.
Maar volleybal is echt leuk! Ik zal geen betoog gaan afvuren, maar zal me slechts beperken tot de feiten. Je kunt namelijk niet worden geschopt of geslagen door je tegenstander (zoals bijvoorbeeld het geval is bij handbal, voetbal of waterpolo). In 99% van de wedstrijden is het dan ook daadwerkelijk het beste team dat uiteindelijk wint. Die resterende 1% betreft wedstrijden waarbij de kwalitatief mindere ploeg middels een mentale oorlog de (doorgaans jongere) tegenstanders dusdanig weet op te fokken dat ze niet in hun spel komen.
Het enige niet leuke dat ik kan bedenken aan volleybal zijn de vele spelregelwijzigingen. Er is geen enkele sport in de wereld waarin de regels zoveel wijzigen als in volleybal. Als u zich afvraagt waarom, dan is er maar één antwoord mogelijk: om de sport zoveel mogelijk tv-geniek te maken. Vooralsnog gaan we in de Nederlandse competitie verder met de huidige regels. Op elk niveau kunnen nog steeds twee libero’s ingezet worden, maar het liberoshirt moet voortaan wel een totaal andere kleur hebben dan de shirts van het team. Protesten zijn ook dit seizoen in de Nederlandse competitie niet mogelijk. We zijn daarin niet de enige sport, kijk maar naar het voetbal en het hockey.
Dit seizoen dus niet zoveel veranderingen, maar wel één opvallende! Netfout is weer netfout. Voor publiek, spelers en scheidsrechters eindelijk weer duidelijkheid. De verandering van een aantal jaar geleden, waarbij alleen de netband nog maar fout is, is nog steeds niet bij iedereen duidelijk en geaccepteerd. Want hoe vaak hoorde je niet: "scheids, netfout!", als de onderkant van het net geraakt werd. Nu moet daar weer voor gefloten worden. Een volgende aanpassing van regels betreft het moment van omkleden in wedstrijdshirt. Dat is vervroegd: van vlak voor het begin van de wedstrijd naar tijdens de toss.
Nu hebben ze in het volleybal die regels al regelmatig bijgesteld en veranderd. De ballen moesten zachter! Dat herinnert mij eraan, dat ik telkens klaagde over te hard opgeblazen ballen. Sinds ik zelf binnen de lijnen sta, mag er ineens een heleboel: opslaan achter de hele achterlijn, het ralley-point-systeem, extra time-outs, de libresse bij de vrouwen en de libero bij de mannen, in het net hangen, het net beroeren met shirt, sportbeha, vlechten, piercings of slordig opgeborgen of losbungelende lichaamsdelen en ga zo maar even door. Maar de bal onder het net door schuiven mag nog steeds niet. De scheidsrechter af en toe de waarheid vertellen mag ook al niet, terwijl dat bij tijd en wijle heel hard nodig is. De meeste referees voelen helaas ‘het spelletje’ niet of nauwelijks aan en maken er soms een potje van.
Je emoties even tonen of de frustraties even de vrije loop laten, na: wéér een arbitrale dwaling, duidelijk zichtbaar knikkebollen van de persoon op de bok (volleybal kan soms zeer slaapverwekkend zijn), na opvallend thuisfluiter gedrag, na opzichtig ‘telkens de verkeerde kant opkijken’ als de bal op de lijn heeft gestuiterd, mag ook nog steeds niet en wordt bestraft met rode en gele kaarten. “Ga thuis zelf een potje kaarten”, zou menig volleyballer die kwistig met kaarten strooiende fluitisten willen toeroepen.
De scheidsrechter krijgt van mij dus niet al voorafgaand aan de wedstrijd complimenten over zijn shirt. Noch vraag ik hoe het met zijn vrouw gaat. Eerst spelen, dan zien we verder. En ik maak ook geen complottheorieën over het invallen van sterke speelsters uit hogere teams. Of over het indelen van de sterkste speelsters in het 2e, omdat die in dezelfde klasse uitkomen en dan bij het eerste kunnen invallen. Veel te ingewikkeld... Ben ik dan het braafste meisje van de klas? Ik denk eerder dat ik in het profiel pas van het meisje dat haar proefwerk de avond van tevoren leert en verwacht dat ze een hoog cijfer haalt. Maar ik heb wel sterk de indruk dat ik tot een krimpende meerderheid behoor.
Ik hoef natuurlijk niet het heilige boontje uit te hangen. Ik wil ook graag winnen, laat dat duidelijk zijn. Ik kan gerust zeggen dat ik een bloedhekel aan verliezen heb. Vooral wanneer het niet nodig is. En dat is meestal het geval. Als de scheidsrechter geen touché-bal ziet en wij hem wel hebben geraakt, ben ik ook niet de eerste die de arbiter hierop wijst. Bij ballen van de tegenstander is dat anders. Soms kan het zeer nuttig zijn om de scheidsrechter even te helpen bij het zien van fouten aan de andere kant van het net. Hij kan immers niet alles in zijn eentje waarnemen toch? In dat geval ben ik dus de beroerdste niet.
Kenmerkend voor mijn wil om te winnen is dat die zich pas voordoet zodra ik bij het speelveld ben. Of dat nu een schaakbord is of een volleybalveld maakt niet uit. Maar ik kan niet zeggen dat ik vooraf al fanatiek ben. Ik zoek niet al bij voorbaat het grijze gebied van de reglementen op om maar te kunnen (blijven) winnen. In de eerste plaats omdat ik daar te beroerd voor ben. Jazeker, het is me gewoon teveel werk! Het zou immers inhouden dat ik me in alle regels zou moeten verdiepen. Voorzichtig gezegd liggen mijn interesses op andere gebieden.
Stel je eens voor: iedereen houdt zich vanuit de Fair Play gedachte (wat dat dan ook inhoudt) netjes aan de basisregels, zonder zich te laten verleiden om het grijze gebied op te zoeken. Dat zou een hoop regeltjes schelen! Ach, wat een onzin. Dat gebeurt niet in de sport, net zo min als het in het dagelijks leven gebeurt. De sport is een spiegel van de maatschappij inclusief competitie, concurrentie, corruptie en wantoestanden. Gelukkig lijkt het in de sport wel een stuk minder plaats te vinden dan in het dagelijks leven. Het besef is in ieder geval aanwezig, getuige allerlei projecten vanuit overheid en sportbonden. Wie weet wordt de maatschappij ooit nog eens de spiegel van de sport, in plaats van andersom. Daarvoor is dan wel ieders bijdrage nodig.
Laten we ook van 2016 weer wat moois maken, ondanks dat teams uit de eredivisie er de brui aan geven, Landstede en Dela stoppen als sponsoren in het volleybal, de World Tour verdwijnt uit Nederland en er zullen waarschijnlijk weer nieuwe regels voor voet- en netfouten komen en alles wat je zelf ook nog kan bedenken. Met elkaar kunnen we er voor zorgen dat het enthousiasme en plezier ook in 2016 blijft. Zie je dit niet zitten? Laat het me even weten, dan stuur ik Spike op je af!