13 oktober,

De dag dat Johanne Killi werd geboren, in de ski-sport één van de grootste vrouwelijke slopestyle talenten van het moment.

Ook stond deze dag Spaarnestad op het programma voor de Forza-heren gesponsord door Bij Bart. Haarlem, een stad die misschien voor sommigen positief in het geheugen staat. Voor de heren uit Hoogland is dit zeker niet het geval. Veel verloren wedstrijden daar, sterker nog; Het is heel erg lang geleden dat daar is gewonnen door ons. Jesse van Halteren zei nog in de auto:

"Ik heb met H1 al 6 keer hier gespeeld en ik heb hier nog nooit gewonnen."

Dit is niet de enige reden dat we het niet positief ervaren. Eigenlijk is het vrij simpel te zeggen de sporthal van Spaanestad is walgelijk, de kleedkamers stinken naar het riool, de hal is rumoerig en het is een ramp om met de auto naar toe te rijden. Ditmaal was het de inwoners van Haarlem ook nog eens gelukt om de meest beroerde aanvangstijd voor een wedstrijd uit te kiezen, 7 uur 's avonds op zaterdag. Het tijdstip waarop je, zoals onze aanvoerder buiten het veld mooi opmerkte:

"Op dit tijdstip zit je op zaterdag meestal aan je eerste biertje." (Opmerkelijk was wel dat hij hiermee 7 uur 's ochtends bedoelde).

Maar goed genoeg geklaag en negativiteit, er moest een wedstrijd gespeeld worden. Na vorige week was het vertrouwen er om voor punten te gaan spelen. Zelfs in Haarlem was het zelfvertrouwen er bij de ploeg, dit was de eerste set alleen niet heel erg te zien. De schimmel uit de kleedkamers zat nog steeds een beetje tussen de oren. Een slechte start, maar snel opgepakt door sterke service-series aan onze kant. Hierdoor gingen we keurig naar de 10-10 toe. We wisten ons na een zwakke start snel terug te vechten en te levelen. Daarna was er niet echt één team dat de overhand had in de eerste set. Wel wist Spaanestad hier net aan het langste eind te trekken. Ze konden de eerste set alvast op hun naam schrijven (25-21).

Hoewel de eerste set er dus niet echt een team de overhand had, wisten de mannen van Forza  toch kleur te brengen deze set. Die kleur was set twee duidelijk zwart (nu hoor ik u denken zwart?, JA ZWART). De twee donker getinte mannen gaven deze set kleur. De eerste door achterin het veld ongeveer alles van de vloer te halen, Spaanestad scoorde niet meer en dat had één reden: Remco Janssen! De tweede had duidelijk andere inbreng. Taalspecialist Tjago heeft toch een yell verzonnen, daar wordt je bang van!

"Schaapsoort met horens?" luidde de tweede set regelmatig door de Haarlemse hal. "Ja, schaapsoort met horens; RAMMEN". De toon was gezet, met deze twee visonairen in het team konden we deze set natuurlijk niet laten gaan. Als laatste moet voor de tweede set ook benoemd worden dat Kjeld Visser er gewoon ontzettend lekker in zat. Al deze feiten bij elkaar zorgden ervoor dat het bij ons begon te draaien. We liepen samen met Haarlem op naar de 20 en nu moest het echt gaan beginnen. Eerder deze set heeft zich een opmerkelijke anekdote voorgedaan:

Een der Haarlemse middenmannen ging serveren en werd afgeleid door gebeurtenissen in het eigen veld. Hierdoor vergat hij te serveren. 8 seconden gingen voorbij en hij stond nog steeds te dribbelen. Helaas voor Spaarnestad mag dit niet en het punt ging naar ons.

De derde set zou cruciaal zijn. Als iedereen zou beginnen zoals we eind 2e set stonden te ballen, zou je denken dat het mogelijk is. Misschien wel winst? Zoals een wijs man ooit heeft gezegd:

"Waarom zou je moeilijk doen, als je het samen kan doen?"

Dit bleek in de derde set zeker waar, we begonnen beter dan de tweede set, we wisten vast te houden wat we eind set 2 lieten zien. Dit ondanks dat het publiek probeerde ons van de wijs te brengen. Tijdens de service van onze kant moesten de mannen rekening houden met een constante vloed aan opmerkingen van een matig gevulde tribune. Ook werd er keurig meegeteld hoevaak de bal werd gestuiterd voor de service. Hier was het publiek fanatiek mee bezig, maar ze kwamen nergens binnen bij het mentaal sterke Forza. Een opmerkelijk punt volgde... De arbitrage liet een bal doorspelen die zeker een meter buiten de antenne schoot. Wij hadden het punt al tegen geteld, maar Spaarnestad ook. Totdat bleek dat de scheidsrechters het niet hadden gezien en de bal bij Spaarnestad op de grond viel. Vanaf dat moment was de sfeer zeer grimmig in de zaal. De derde set verliep niet zo vriendelijk als de andere, met tot gevolg dat de spelverdeler van Spaarnestad een gele kaart kreeg. Hierdoor werd het veld een beetje rustiger. Jouke Post en Tinus (Martijn van der Leek) kregen de kans om elkaar weer te vinden en Tinus werd het scorende kanon zoals we hem kennen. Door alle hecktiek heen wist Forza het beste uit de verf te komen met een eindresultaat van 21-25 voor de Forzanen.

De vierde set had de scheids aangegeven dat het heen en weer geschreeuw niet zo persoonlijk meer mocht (helaas, we kwamen er net lekker in). Deze set ging wisselend van start, maar de blokpunten van de uit Zwarsluis overgekomen Maurice waren zeer welkom. Met ieder punt leefde het team meer op. Tot het moment dat er bij ieder blokpunt niet ‘Hoogland’ door de zaal werd geroepen, maar de Hooglanders gezamelijk ‘Zwartsluis’ scandeerden door Haarlem. Na grondig onderzoek bleek dat Spaarnestad geen idee had wat wij riepen en er nog meer verwarring aan de overkant onststond. Kortom Zwartsluis, bedankt voor de bescheiden onbekendheid die gepaard ging met verwarring in Haarlem. De vibe in de vierde set lag niet geheel aan onze kant. We hadden er moeite mee, maar toch vochten we naar 20-20 toe. Hier ging het alleen even anders dan normaal. Op een gegeven moment was de Scheids er klaar mee en gaf hij de thuisploeg een rode kaart (wederom de spelverdeler). Dit op de cruciale stand van 20-21. Doordat Kjeld scherp was, konden we er weer een puntje bij krijgen op het scorebord (Spaarnestad ging dit punt natuurlijk zelf niet geven). Dus gingen we plots naar 20-22. Vanaf hier wisten de mannen van Forza de winst te verzekeren en werd de eindstand 1-3 voor de Hooglanders, dit uiteraard met veel trots.

Volgens onze huisfotograaf Rutger van Paassen waren de uitblinkers Tinus en Rik Tigelaar deze wedstrijd. Daar wil ik nog bij toevoegen dat ik vond dat Remco Janssen een cruciale rol had. Zowel verdedigend, als aanvallend.

Toen Nederland op de terugweg ook nog van Duitsland wist te winnen met de heerlijk stand van 3-0 wisten wij het zeker: In de Kolk zouden we een lekker broodje bal gaan eten.

Volgende week wederom uit tegen Gemini in Hilversum, altijd een lastige ploeg. Maar er ligt nu wel een stevige bodem met zelfvertrouwen in Hoogland! Krijgen we volgende week onze eerste 4-0 overwinning?